Nieuw Zeeland pt2

verslag 4

Woensdag 18 maart - Vandaag is het plan om van de noordkust naar de Westkust te rijden, met als eindbestemming het ontspannen surf plaatsje Raglan. We reden via Waitomo om daar een paar grotten te bekijken. Het mooiste was de waterval die we bezochten, Marokopa Falls. Aan de kaart te zien konden we een mooi lusje maken om via de kust omhoog te rijden naar Raglan, perfect. De afstanden op de kaart lijken niet groot. Qua tijd echter, waren we een stuk meer kwijt dan gedacht vanwege de vele haarspeldbochten in het heuvelachtige landschap. We wilden eigenlijk wel graag rond etenstijd in Raglan aankomen, maar het was al 17u30 onderhand. Alsof het allemaal al niet lang genoeg duurde, stuitten we op een bord "Raglan 50km". Het was een grintweg. Godverdomme, terugrijden heeft ook geen zin nu. Zal wel een klein stukje grint zijn, hoopten we.

Er kwam geen eind aan. Na inmiddels een kleine vijf weken ervaring met grintwegen waande ik mijzelf ondertussen een ware grintwegspecialist. Een dodelijke combinatie wanneer je in licht geagiteerde staat verkeert en het liefst zo snel mogelijk op de plek van bestemming wenst te zijn. Het was dan ook wachten op het moment dat ik iets te overmoedig een bocht in ging. In een bergafwaartse bocht naar links raakte ik in een slip. Koppeling intrappen lukt niet zo snel met een automaat. Meer remmen betekent meer slippen, rem helemaal loslaten betekent meer vaart aangezien we met een zwaar voertuig bergafwaarts gingen. Vanwege de slip bewogen we aanvankelijk naar links, in de richting van een redelijk steile afgrond van minimaal 10 meter. Snel het stuur om naar rechts. Nog even hoopte ik dat we met een halve draai ongedeerd achterstevoren op de weg zouden eindigen maar helaas, we knalden aan de rechterkant van de weg door de berm heen en met de neus de heuvel in. Toch nog wel met zo'n vaartje dat de achterwielen iets van de grond kwamen en alles wat achter in de auto lag naar voren vloog. KLABATS! Fuck...

Sigaretje opgestoken en de schade eens even rustig opgenomen. De keuken unit was los geknald en al onze voorraden lagen verspreid door de auto. Geen bereik op de telefoon, fijn. Toen dus uiteindelijk maar weer achter het stuur geklommen en gelukkig startte hij nog. Na een paar kilometer stapvoets bereikten we eindelijk het asfalt en hield de auto er mee op. Radiator was kapot en de motor was inmiddels oververhit geraakt. Gelukkig hadden we nu wel weer bereik en kon ik de wegenwacht en de politie bellen. Na een half uurtje voetballen op een verlaten weg kwam de politiewagen er aan. Een agente met felblauwe ogen stapte uit. Na mijn uiteraard volledig waarheidsgetrouwe verklaring verdween haar professionele frons al snel van haar gezicht en hadden we het gezellig over de bloemetjes en de bijtjes totdat de sleepwagen arriveerde. Om de boel te kunnen verwerken was ze gedwongen mij een boete te geven, ze hield het maar op 'failing to stay on the left hand side of the road'. Ze vroeg wanneer ik het land van plan was te verlaten. "Binnen twee weken," antwoordde ik. Mocht ik niet van plan zijn de boete á $150NZD te gaan betalen, "dan is er eigenlijk niets wat we kunnen doen," bekende ze eerlijk. Een kleine pleister op de wond. Een gelukje bij een ongeluk.

De jonge eigenaar van de sleepwagen knapte met een noodvaart naar Raglan. We konden wel goed met hem opschieten maar volgens mij was hij zich een beetje aan het uitsloven qua rijgedrag. Wegens een gebrek aan gordels gleden wij van links naar rechts in de cabine en ons busje achterop stuiterde ook constant op en neer. In een klein plaatsje van 5000 waar iedereen elkaar kent, kende onze sleper nog een kameraad die een camping runde. Het was inmiddels al 21u30 dus het was wel fijn dat hij ons daar kon kwijt kon.

Donderdag 19 maart - De volgende ochtend het verhuurbedrijf gebeld. Volgens de reviews die ik voor het boeken van het busje grondig heb doorgenomen scheen het vrouwtje op het kantoor van dit bedrijf erg vriendelijk te zijn. Gelukkig heb ik dit relatief zwaar mee laten wegen in mijn beslissing destijds. Dit kwam nu erg goed van pas. Eerst leek het er op dat we geen vervangend busje zouden krijgen voor onze laatste week, niet in de laatste plaats omdat ik op de eerste dag ook al direct geflitst ben. Echter ging ze haar best voor mij doen, beloofde ze. Nadat het ze eindelijk gelukt was de borg van mijn creditcard af te plukken, kwam het goede bericht later op de dag. De volgende dag zou het vervangend busje gebracht worden. Vooraf hadden we toevallig ook al ingecalculeerd om een extra nachtje in Raglan te blijven, dus al met al liepen we nog op schema ook.

Die middag twee gitaarspelende Canadese meisjes ontmoet en afgesproken later die avond samen een drankje te doen. Zogezegd, zo gediggidaan. Het werd erg gezellig, en ik ben in mijn leven amper zo beroerd wakker geworden als de daaropvolgende ochtend.

Vrijdag 20 maart - Tijd om het kapotte busje uit te ruimen en schoon te maken voor als de vervanger arriveert. Eenmaal aangekomen hebben we het nieuwe exemplaar vrij snel weer ingeruimd en ons eigen gemaakt. De volgende bestemming was het schiereiland Coromandel! Aan het eind van de middag arriveerden we op een schitterende camping in een bos gelegen aan een rivier.

Zaterdag 21 maart - Vredig wakker geworden, en na een ontspannen ontbijtje reden we door naar de volgende bestemming, Hahei. Hier zijn twee grote bezienswaardigheden: "hot water beach" en "cathedral cove". Aangekomen bij het holiday park hebben we eerst even lekker gebruikt gemaakt van de voorzieningen door een wasje te draaien en uit te hangen. Ook al was het weer niet denderend, we besloten het er toch op te gokken om te gaan snorkelen. Bij de receptie konden we goedkoop snorkeluitruisting huren en bij Cathedral Cove is een baai genaamd Gemstone bay met een snorkel route, uitgezet met boeien.

Het was bewolkt en vrij fris, en er was bijna niemand maar we besloten er gewoon in te duiken en te kijken wat er te zien viel. Al gauw zagen we een paar mooie vissen, godzijdank. Kon ik er tenminste weer uit. Wederom was dit een bevestiging dak ik mij in het water als een vis op het droge voel. Met flippers aan poogde ik boven te blijven door ongemakkelijk te watertrappelen, wat ongelofelijk veel meer kracht kost (of ik zal wel iets verkeerd doen). Tevergeefs probeerde ik tegelijkertijd mijn hartslag naar beneden te krijgen zodat ik het onder water wat langer vol kon houden. Wat een ellende! Oké, een goeie hap lucht nemen en onder duiken.

Nog meer ellende. Een te klein kut duikbrilletje wat op je neusbeentje drukt en ook nog eens water doorlaat. Zout water prikt in je ogen, al gauw zie je vrij weinig meer van de onderwaterwereld. Snakkend naar adem kom je weer boven. Op het moment dat je boven komt en ademhaalt klotst er een golf je luchtpijp in. Terwijl je hoest en proest probeer je al watertrappelend boven te blijven zodat je tenminste op adem kan komen, om vervolgens weer normaal adem te halen. Tegelijkertijd gebruik je je armen om die pijnlijke kut duikbril weer van je kop af te trekken, waardoor je weer bijna onder gaat.

Floris zal hier weinig van herkennen. Deze jongen is altijd al een echte waterrat geweest en dat bleek ook nu maar weer eens. Ook al was het zicht niet al te best, hij wist lang onder te blijven en kwam met kinderlijk enthousiasme ook telkens weer boven.

Terug op de camping was het weer eens tijd voor onze zelfgemaakte burgers en goudbruin gebakken aardappeltjes. Een leuk vlaams koppel ontmoet en later op de avond een paar wijntjes gedronken met een warme familieman uit Zuid Afrika.

Zondag 22 maart - Tijd om de grote bezienswaardigheden aan te doen. Eerst naar Cathedral Cove, de piepkleine parkeerplaats was ramvol maar door uiteindelijk de steward bewust even niet te gehoorzamen veroverden we toch een plekje. Na een aangename wandeling met oogverblindend mooie uitzichten kom je aan bij Cathedral cove. Gigantisch druk, maar toegegeven, het is ook wel een spectaculair mooi stukje erosie. Nadat we de nodige foto's genomen hadden en even hadden genoten van het natuurschoon besloten we weer terug te gaan naar de auto.

Tijd om een plekje te gaan claimen op het beroemde hot water beach. Dit is een stuk strand met een thermaal stroompje eronder. Bij eb kun je dus je eigen heetwater badje in het zand graven. Net als velen anderen kwamen we goed voorbereid aan met een schepje.

Wat een geweldige ervaring was dit zeg. Dat verdomde stroompje is zó heet (65 Celsius) dat je het constant moet vermengen met zeewater, anders verbrand jes simpelweg je billen. Het is retedruk en iedereen om je heen loopt wanhopig te kloten en te hannessen. Een aantal mensen blijft nerveus op en neer lopen naar de perfecte plek. Anderen blijven hun mooie zelfgegraven badje liever trouw en doen net alsof ze zorgeloos aan het genieten zijn, terwijl het eigenlijk veel te heet is en totaal niet comfortabel is. Al met al vonden wij het bijzonder vermakelijk om dit hele fenomeen van achterlijk kuddegedrag zo eens van dichtbij te observeren.

Tijd om door te rijden. Mooie route langs de kust, prachtige zonsondergang en uiteindelijk vrij laat op een of andere hippie camping aangekomen. Lekker niet ingecheckt en niet betaald. De volgende ochtend vroeg ingepakt en opgedoekt. Dag hoor daag.

Maandag 23 maart - Flink wat kilometers gemaakt, door Auckland heen en verder omhoog. Mooie camping aan het strand in de Bay of Islands, een schitterend afgelegen baaitje wel hoor. Jammer dat het een beetje bewolkt was. Wat wel lachen was is dat we een stel duitsers van een week geleden opnieuw tegen kwamen dus opnieuw even lekker mee gevoetbald.

Dinsdag 24 maart - doorgereden naar Paihia in de Bay of Islands. Tijd om weer eens in te checken bij een hostel. Althans, één van ons. Floris checkte in en ik bouwde op de parkeerplaats het bedje op in het busje. Zo konden we mooi gebruik maken van de keuken en onze lekkere burgers weer eens bakken, voordat we het op een zuipen zetten. Al gauw werden we er op gewezen dat we onze eigen drank niet mochten nuttigen. Dit is het beleid van de welbekende Base Hostels, vrij goedkoop maar je mag nergens je eigen alcohol drinken, waardoor je hun eigen bar ingelokt wordt, als het ware. De avond eindigde uiteindelijk aan het water met interessante ontmoetingen met straatarme locals die aan kwamen rijden in een pickup met bier achterin. Je snapt dat we snel vrienden met ze maakten.

Woensdag 25 maart - verder noordwaarts gereden. Onderweg via de handige app Campermate op de gok naar een baaitje gereden wat wel de moeite waard zou moeten zijn. Matauri Bay. Wat een oogverblindend mooi en vredig baaitje was dit inderdaad. Het weer was geweldig. Fantastische plek om mijn 25e verjaardag te vieren. Ik had mijn speakertje mee maar ik gaf de voorkeur aan het serene geluid van de golven.

Even ingeslagen bij de PaknSave en uiteindelijk in het donker aangekomen op een afgelegen overheidscamping aan het strand. Tent opgezet, eten gekookt en gaan slapen.

Donderdag 26 maart - toen we naar het strand liepen beseften we op wat voor een schitterend plekje we eigenlijk sliepen. Het zand was hagelwit en heel erg zacht en fijn, en we waren de enigen op het strand op dat moment. Nadat we die ochtend een uurtje met de golven hadden gespeeld gingen we weer terug. Gelukkig waren we niet de enigen op de camping want onze batterij was leeg geraakt - koelkast vergeten uit te zetten - en we konden de auto niet meer starten. Het had nogal wat voeten in aarde maar dankzij de helpende hand van een lieve franse familie kregen we het busje uiteindelijk aan de praat en konden we onze reis naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland vervolgen.

Opnieuw twee grote bezienswaardigheden dicht bij elkaar, handig. Gigantische zand duinen waar je schijbaar kunt sandboarden. In Paihia hadden we voor $2nzd al mooi een sandboard gekocht in een kringloopwinkel, dus ik kon niet wachten om met een noodvaart van die reuzenduinen af te sjezen. Eenmaal aangekomen ging dat dus even mooi niet door. Het had licht geregend de avond er voor en het gleed voor geen meter! Wat een teleurstelling zeg, kon wel janken. Desalniettemin was het formaat van de duinformaties wel indrukwekkend. Keihard naar beneden rennen was trouwens ook wel lachen.

Een weekje eerder hadden we ergens in een kringloopwinkel een pareltje van een verzamelaar gescoord voor $1nzd, met hits uit 2001. Met "Gigi d'Agostina - Bla Bla Bla" volle bak uit de speakers kwamen we aan op de volgende camping. De reacties verschilden van fronsende blikken tot glimlachen in combinatie met de welbekende duimpjes omhoog (wat overigens ook één van onze favoriete gebaren is gebleken).

Opnieuw een schitterende camping aan het strand. Dit was de avond van de muggen terreur. We hadden het busje aan het water staan en er waren gigantisch veel muggen. Uiteindelijk besloot ik het busje maar gewoon goed dicht te doen en vervolgens alles wat nog bewoog binnen maar eigenhandig plat te meppen. Hier was ik toch al gauw een minuut of 10 á 20 mee bezig. Er kwam geen eind aan. Ik raakte in een soort trans, recht op zittend en gewapend met een foldertje in mijn hand veranderde de kleur van het plafond langzaamaan steeds meer. Na letterlijk 45 minuten non stop meppen kwam ik er achter dat uitgerekend het raam wat vlakbij het lampje in de busje zat nog op een kiertje had staan, waardoor de muggen uiteraard maar bleven komen. Ik kon mezelf wel schieten, maar gelukkig was de oorzaak nu bekend. Een volgende volle 45 minuten non stop muggen meppen later kon ik eindelijk vredig gaan slapen. Weltrusten!

Vrijdag 27 maart - Na een vrij lange, maar lekkere duik in de zee en een fijn ontbijtje was het tijd om door te rijden naar het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland, kaap Reinga. De plek waar twee zeeën elkaar tegenkomen. Ook de poort naar de onderwereld voor de Maori als ik het goed begrepen heb. Hoe dan ook een schitterend uitzicht en een machtig gevoel om daar te staan en panoramisch uit te kijken over de oceaan. Nog machtiger voelden we ons toen we net op onze weg terug waren en er een flinke storm aan kwam terwijl er net busladingen met toeristen waren uitgestapt. Wij hadden onze zonnige foto'tjes al mooi in de pocket en konden weer door. Er is nergens gelegenheid om te schuilen en precies moment dat wij weer terug bij de auto waren kwam het met bakken uit de lucht vallen - hihihi! Rustig an, wij zijn weg hier. Joooo!

Van hieruit hebben we heerlijk wat kilometers gepakt en zijn we in één ruk doorgeknald naar Waipu, een klein stadje niet al te ver van Auckland. Hier zou een hotel zijn waar je voor 5 dollar per persoon je tent mag pitchen of je camper mag neerzetten en inderdaad, dat klopte! We konden de keuken gebruiken om even een flinke chili con carne te maken. Als ik het mij goed herinner was dit zelfs een chili sin carne trouwens, dat mag ook in de krant.

Na al die dagen in het midden van natuurschoon maar relatief ver van de bewoonde wereld verwijderd hadden we wel weer zin om eens een lekker borreltje of vijf te nemen en kochten we wat bourbon colaatjes bij de hotel eigenaar. Het hotel was tegelijk namelijk ook de lokale bar, en slijterij. Ideaal. En die avond was er toevallig ook nog karaoke, mijn geluk kon niet op. Na een interessante avond minglen met de locals belandden we nog op een soort afterparty, waar we ons voor de zoveelste keer kapot hebben gelachen om het sterke accent dat de Kiwi's rijk zijn.

Zaterdag 28 maart - Het tentje hadden we niet meer nodig dus we besloten al snel om hem lekker te laten staan. Alle andere onnodige zooi er in gepleurd zoals een sandboard, zwem flippers en slaapmatjes. Briefje in te tent gelegd met de volgende tekst: "Congratulations! You are now the proud new owner of this tent and everyting that's in it, enjoy!"

Na een smaakvol havermout ontbijtje en de afwas was het tijd om door te rijden naar Auckland. Als het goed was zouden we ergens in een park gratis moeten kunnen parkeren en dat klopte gelukkig. De hele parkeerplaats stond vol met lotgenoten. Het was ongelofelijk kutweer, dat was minder leuk maar ook wel weer geinig. Later droogde het zo goed als op en gingen we de buurt verkennen om een hapje te eten en uiteraard wat drank te scoren, want het was tenslotte zaterdagavond. Ik wou graag nog een goede fish & chips (nz uitspraak: fush & chups) proberen in Auckland en had wat onderzoek gedaan. We kwamen terecht in een erg leuk clustertje van hippe eettentjes en bars. Uitgerekend de fish & chips zaak was alleen al dicht helaas. (Waarom in 's hemelsnaam om 18u al dicht godverdomme?) Toen maar voor een hippe burgerzaak gegaan, stond een dikke vette rij dus dat was een goed teken. De gastheer noteerde mijn nummer, we gingen verderop een cidertje drinken en een halfuurtje later kreeg ik een smsje dat onze tafel vrij was. Lekkere zoete aardappelfrietjes erbij, het stelde niet teleur al met al.

Eenmaal terug bij het busje maakten we kennis met de meisjes naast ons en dat bleken drie Urkse te zijn. Aan de andere kant was het een stelletje uit Rotterdam dus dat was wel even een keer welkom tussen al die overgerepresenteerde duitsers overal. (Ik schrijf dit momenteel vanuit Australië en het is hier niet minder). Afijn, het werd een gezellig avondje verhalen uitwisselen over vanalles en nog wat, van Sulawesi in Indonesië tot aan Urkse poetsmoedertjes (collectieve OCD of cultuur?).

Zondag 29 maart - tijd om naar een hostel te rijden, in te checken, spullen te droppen, het busje schoon te maken en naar het vliegveld te rijden. En zo het geschiedde. Erg leuk om het lieve vrouwtje Molly in vlees en bloed te ontmoeten. Een gozer die voor ons aan de beurt was om zijn busje af te leveren vroeg of we interesse hadden in twee biertjes, hij vond ze niet lekker en hij ging direct naar het vliegveld. Tsja, waarom niet?! Onder het genot van een biertje nam Molly al papierwerk met mij door en toen dat er op zat belde ze een taxi voor ons.

Terug in het hostel besloten we boodschappen te gaan doen. Een ongekende chili con carne met lamskoteletten, nachos en guacamole ernaast op tafel gezet. Foto is gemaakt alleen deze website is dramatisch dus die houde jullie nog tegoed. Vooral de gezichten van al die andere backpackers, losers! Met die eeuwige inspiratieloze pasta met een pot rooie saus er overheen gekwakt. Om te kotsen. Je moet het toch eens zien in de gemiddelde hostel keuken wat een mateloos gestuntel. Om te janken werkelijk! Agressief word je er van, ik tenminste wel.
Hoe dan ook, het eten was om je vingers bij af te likken. Tijd om naar de ICC fanzone te lopen in het centrum om op het grote scherm naar de finale van het WK Cricket te kijken: Australië tegen Nieuw Zeeland! Helaas was de wedstrijd al even bezig en ging het niet al te best met de black caps. Het had een leuk feestje kunnen wezen maar dat zat er vanavond dus niet in. Ach, in ieder geval hebben we voor het eerst de tijd genomen om de spelregels enigszins te proberen te begrijpen. Inmiddels ben ik het grotendeels weer kwijt maar het heeft er wel toe geleid dat ik het ben gaan waarderen als sport. Wie weet dat ik het ook nog zal kijken ooit.
Geluk bij een ongeluk, na twee avondjes alcohol was de koek toch al redelijk op dus hoefden we er tenminste niet weer aan te geloven. Wat zijn de plannen voor morgen? Eten, eten, shoppen en eten.

Maandag 30 maart - Floris wou graag nog een keer sushi eten bij St. Pierre's. Ik ook wel. Daarnaast wou ik nog steeds een goede fish & chips in Auckland eten. Ook zag ik dat ze in Nieuw Zeeland het geluk hebben dat de fast food keten Carls Jr. hier gevestigd zit. Ik kan mij herinneren dat deze keten de favoriet is van een Mexicaanse vriendin van me, en aangezien ze daar in Amerika en Mexico niet verlegen zitten qua diverse fast food ketens was ik wel benieuwd om het te proberen. Ook wou ik nog wel even neuzen in een kringloopwinkeltje.

Het werd een ontspannen dagje, overal lekker casual en ongedwongen rondstruinen. Eerst lekker sushi gehad voor lunch. Bij de haven effe wezen ouwehoeren bij de vismarkt en verderop in een hip en upcoming district even gekeken bij een grote kunstexpositie. Ook zat hier aan de haven een hele goede fish en chips zaak, en ook al had ik niet echt honger meer, toch besloot ik om een klein beetje te kopen - enkel en alleen om het af te vinken. Tussen de buitjes door ook nog even in het zonnetje gelegen. Later op de middag nog een tweedehands t-shirtje gekocht. Onze vlucht was om 18u50, en we hadden kaartjes gekocht voor de shuttle bus naar het vliegveld. Die vertrok vanuit de stad dus rond een uurtje of vier 's middags besloten naar het hostel te lopen, onze spullen te pakken en terug de stad in te lopen om dat langverwachte bezoekje aan Carls Jr. er nog even tussen in te knijpen.

Nou lieve lezers, ik kan jullie verzekeren dat ik daar tot op de dag van vandaag nog geen spijt van heb gehad. Tsjongejonge zeg, die zou het wel goed doen in Nederland hoor! Wat een dingen, heerlijk. Lekker verzadigd de bus in naar het vliegveld. Op naar Sydney!

In de volgende zal ik onze avonturen in Sydney kort behandelen. Bedankt voor jullie geduld, en bedankt voor het lezen, ik hoop dat jullie het vermakelijk vonden.

Wessel